Wpływ inozytolu na gospodarkę glukozowo-insulinową
Inozytol to naturalnie występujący związek chemiczny, często klasyfikowany jako witamina z grupy B, chociaż witaminą nie jest. Organizm ludzki nie jest w stanie samodzielnie wytwarzać witamin – musi je otrzymywać wraz z pożywieniem. W przeciwieństwie do witamin, organizm ludzki syntetyzuje samodzielnie inozytol.
Myo-inozytol jest jedną z najważniejszych i najczęściej występujących form inozytolu, uznawaną za jego aktywną biologicznie formę. Myo-inozytol stanowi około 90-95% całkowitej ilości inozytolu obecnego w organizmie człowieka. Występuje on w szczególności w błonach komórkowych, głównie w tkankach o wysokim zapotrzebowaniu na sygnalizację komórkową, takich jak mózg, serce i mięśnie.
Myo-inozytol jest coraz częściej stosowany w celu wsparcia gospodarki insulinowej, zwłaszcza u osób z problemami metabolicznymi, takimi jak insulinooporność, zespół policystycznych jajników (PCOS) czy cukrzyca typu 2. Myo-inozytol pełni ważną rolę jako wtórny przekaźnik w sygnalizacji komórkowej, co oznacza, że pomaga komórkom w reagowaniu na sygnały hormonalne, w tym insulinę.
Myo-inozytol może wpływać na poprawę wrażliwości na insulinę poprzez wspomaganie działania insuliny. Badanie opublikowane w 2022 roku* wskazuje inozytole jako ważne w sygnalizacji insuliny i metabolizmie glukozy.
Konsekwencją insulinooporności jest zwiększona utrata mio-inozytolu wraz z moczem, co prowadzi do jego niedoborów w mięśniach szkieletowych, wątrobie i komórkach tłuszczowych. Rolą mio-inozytolu jest hamowanie glukozy w dwunastnicy i zmniejszenie wzrostu poziomu glukozy we krwi. Stan podwyższonej glukozy zwiększa zapotrzebowanie na inozytol.
W cukrzycy występuje zmniejszony wychwyt mio-inozytolu przez komórki, zmieniona zostaje biosynteza inozytolu, wzmożone zużycie w wyniku wewnątrzkomórkowej akumulacji sorbitolu i zwiększona degradacja prowadząca do wyczerpania mio-inozytolu.
Czynniki wpływające na zwiększone zużycie mio-inozytolu:
– wiek,
– stres,
– nadmierne spożycie kofeiny,
– nadmierne stosowanie antybiotyków,
– spożycie cukrów rafinowanych,
– niedobór sodu,
– insuliooporność,
– cukrzyca typu 1 i 2.
Dieta współczesnego człowieka nie obfituje w pokarmy bogate w mio-inozytol, takie jak: podroby (mózg, nerki, komórki krwi) czy nasiona i fasole dlatego spożycie mio-inozytolu jest zdecydowanie niższe w naszych czasach, niż w poprzednim stuleciu.
Bibliografia:
